Tours op Bohol

Vandaag hebben we de tour naar de Chocolate hills gemaakt, een tourtocht met veel verschillende 'excursiepunten'. Eerst naar het standbeeld 'Bloodmark' . Alleen maar een standbeeld als herinnering aan het vriedschapsverdrag tussen lokale chief en een vertegenwoordiger van de Spaanse kroon, de Legaspi. Wel een plek voor mooie foto's met de zee als achtergrond. Net een lading vol Japanners uit een bus die voor veel chatotische gezelligheid zorgden. Ook wij maakten onze shots.
Toen twee mooiekerken bezocht, waaronder de oudste kerk van de Filippijnen, uit 1590. Die miet je echt zien, de moeite waard, heel apart. Na de weinig zeggende kijk op een paar pythons bij een volgende stop, op naar de Lobic rivier, voor een 42 minuten durende tocht over de rivier in een an de vele varende restaurants. Slechter eten kun je je niet indenken. Wel te eten, maar dat was het dan. Dan het hoogtepunt, de hils! Erg mooi. Veel foto's gemaakt, iedereen heel tevreden met deze super relaxte omgeving en het wonder van de 'Chocolate hills'. Op de terugweg langs de tarsiers. Nog kleiner dan dat ik al dacht, terwijl sommige van deze kleine schepsels al 8 jaar waren. Uiteindelijk worden ze 23- 24 jaar oud. Ze worden nu heel erg beschermd, vandaar dat je er maar een stuk of 12 kon zien, en dan nog slapend. Enkelen werden een beetje wakker, maar dat was dan ook mar even om vervolgens weer in te dutten. 's Nachts zijn de beestjes springlevend, snel, op jacht naar voedsel. Aanraken of op je arm laten zitten is sinds een jaar uitgesloten, dat was, maar is helaas (voor ons als toeristen) niet meer mogelijk, sinds een jaar.
De dag daarop een ' island hopping' gedaan. Erg leuk om de lange heen- en terugtocht op de Filippijnse zee te varen, erg relaxed, lange reistijd ook. De eilanden zelf waren een complete verrassing, we hadden er alle 4 heel wat anders van voorgesteld.
Het eerste eiland Balicasag was het eiland om heerlijk te snrkelen. Volgens degene die tour aan Rick & Christine heeft verkocht, zo lang je wilde. Die vlieger ging niet op. Omdat we relatief laat waren vertrokken ( ons advies daarom voor de toekomstige planners start om 9 uur), kon er nadat we ook nog eens blijkbaar te ruim de tijd hadden genomen om te eten en een stuk van het eiland te verkennen, slechts een 30 minuten worden gesnorkeld. Rick en Christine waren wel tevreden met wat ze in die tijd toch nog hadden kunnen bewonderen onder water. Toen werd door de roeier/ gids aangegeven dat het "finished" was en tijd om naar het volgende eiland te gaan. Het stukje roeien in een kleine boot naar wat met de klif noemde, kostte wel 200 pesos, nogal snel verdiend, dat zelfs nog nadat we de standaardprijs van150 pesos teveel vonden. De afstand vanaf het restaurantje naar de snorkelplaats was amper 100 meter, het had ook lopend en zwemmend plaats kunnen vinden. Achteraf gezien dan, want vooraf wisten we niet dat de snorkelplek zo dichtbij was. Bovendien was de plek met twee rode drijvende ballen gemarkeerd. Maar goed, lopend was ook weer niet verantwoord, omdat je dan het koraal op plekken zou kunnen beschadigen. Van enige officiele controle was echter geen sprake; slechts mensen van de restaurants, zonder enige herkenbare vergunning, verleenden de roei-service. Wel was er sprake van enige intimidatie helaas; Aangekomen bij het eiland werd er 'aangemeerd' bij het eerste restaurantje anex dienstverlening voor het roeien naar de snorkelplek.het was volgens onze bootsman dat we daar dan ook gingen eten en gebruik zouden maken van hun 'roeidiensten' . We waren enigszins in verwarring. Verteld was immers dat het allemaal " up to you" was. We besloten er alleen maar wat te drinken en elders te eten. Uiteidelijk wel gebruik gemaakt van de roeidiensten.
Toen naar Virgin eiland! Daar zouden we gezamenlijk gaan zwemmen, zolang als we wilden.
Het veel geprezen Virgin eiland was niet wat we er ons alle vier van hadden voorgesteld. Het bleek een heel klein eiland dat voor het grootste gedeelte particulier eigendom was van een paar mensen in Manila. Alleen de randen plus een zandstrook die het eiland in een wijde boog met ongeveer een halve kilometer verlengde, was beloopbaar voor iedere eilandbezoeker.
Op de smalle zandstrook waren een 8-tal mobiele optrekjes met verkoop van schelpen, coconuts, en kleefrijst. Alleen aan het eind van de zandstrook kon gezwommen worden; diep genoeg en vrij van waterplanten. Daar gingen we gevieren ook 'te water'.
Dayeng in het ondiepe gedeelte, de anderen zwemmen en snorkelen in het diepere gedeelte. Was erg leuk, veel grote zeesterren en zeer grote wormachtige, in eerste instantie als een slang uitziende schepsels. Weinig vissen en twee kwallen. Nadat we uitgezwommen waren, de lange terugtocht.
's Avonds als afsluiter samen gegeten aan het Alona beach. Goed eten bij het restaurant Haya hay, met niet te harde muziek van de muzikant bij de buren.